|
Is dat een
Leven?
We stunnen
up´d Karkhoff. Dat lüttje Wicht
in de witte Sarg was noch in de Buuk van sien Moder doodbleven. All weren wi
heel trürig. Dat Kind weer behinnert to Welt komen, so vertellde mi een van de
nahste Verwandten. En Vörunnersöken harr brocht, dat dat Kind mit dat
Down-Syndrom an´d Welt komen wer. De Dokters hebbt daaröver upklaart, dat dat
in disse Fall mögelk is, dat Kind oftodrieven. De Öllern hebbt sük lang mit
disse Fraag quäält und sük denn daarvör entscheddt, dat hör Kind dat Leven nich
beleven schall. Öllern un Kind schöölt so vör en elendig Leven bewahrt worden.
Ik weet nich, wat ik seggen schall, as he mi
dat vertellt. Mitföhlen mit de Öllern? Daalslagen, dat en Minskenkind so dat
Leven verhinnert wurr?
Ik denk an Kinner mit Down-Syndrom, de ick
kennenlehrt hebb. Meest Minsken, de blied dör´t Leven gahn. De annern mit hör
Freid ansteken. Öllern, de na de erste Schock dat Kind in hör Leven nich mehr
missen willen.
Un ik denk an Unkel Jakob, de jüngste Bröör
van mien Swager. Ick nööm hüm Unkel, wiel he vööl öller as ick weer. He was
heel behinnert to Welt komen. Lopen gung nich, sien Spraak kunnst d´ haast nich
verstahn. Wenn ick to Besöök kweem, denn geev he Luden van sük, de me bedüdden,
dat he sük freit, mi to sehn. Man verstahn kunn ik se nich.
He leev in sien ollerder Jahren alleen mit
sien Moder in uns Naberstadt. In sien „beste Öller", as man över utwussen
Minsken seggt, harr he een Fahrtüüg kregen, dat he mit de Kraft van sien Arms
andrieven kunn. De was so machtig, dat he in d´ Sömmer de hele sessthein Kilometers to uns fohren is, uns to besöken.
Ik as lüttje Fent drüff up sien Kneen sitten un so moken wi noch en Runn dör
mien lüttje Stadt.
Dat weer in sien Stadt nettso. Wenn he mit
sien Fahrtüüg dör de Stadt fahrt, denn weer daar immer en Koppel Kinner bi hüm.
Een or twee drüffen up sien Benen mitfahren. Een Beleevnis för de Lütten. In
sien Stadt was he so völe Lüü bekannt, en Originaal. He höörde dorto to´t Bild
van de Stadt. All freiden se sük, wenn he mit sien Wagen hör tomööt kweem. Und
he freide sück mit. In later Jahren harr he een Wagen, de was dör een E-Motor
andreven. Een machtige Batterie geev de Kraft. So kunn he ok to uns ohn grode
Anstrengen komen.
Nich blot de Kinner in sien lüttje Stadt
bedüdde he wat, ok in sien Famielje was he midden daartüschen.
He kunn sük mit sien Schrievmaschin udrücken.
Ick hebb noch en Breef van hüm in mien Schapp. Und daar kannst du marken: He
weer en heel kloken, nadenkelken und humorigen Minsk.
Een, de mit sien Leven un all de nare
Umstannen sien Free maakt hett.
Wi weren gern bi hüm und sien Moder to Gast.
Man nich in ´d Winter. De beiden seten meest in hör Wohnköken und daar weer´t
al in Harvst so bannig kold, dat di dat schüddeln dee. Man de beiden weren dat
wennt, de kunnen dat af, de kennen dat nich anners.
Sien Moder an sien Sied is heel old worden
und he mit hör. As sien Moder stürv, daar kweem he in en Heim för öllerder
Minsken. Hier was he good uphoven, harr anner Lüü üm sük, was blied.
Man dat Huus harr een gode Heizung, in elke
Ruum was dat komodig warm. Good vör all de oll Lüü - man nich för Jakob. Na körte Tied rumoorde
dat in sien Borst. Sien Lung kweem in ´d Hitz. Na en paar Dagen in´t
Krankenhuus muss he disse Eer Adieu seggen.
Bi sien Ofdanken kwemen en heel Bült Lue. De
nu groot worden Kinner, de he up sien Wagen rümfahren hett; de Minsken up d´
Straat, för se was he een Deel van de lüttje Stadt; de Jungs und Deerns van de
christlich Grupp för jung Lüü, he was in junger Johren een van hör Grupp; sien
Verwandten. All weren se trürig un missen hüm. He was en Deel van hör Leven
west und se för hüm.
Een utfüllt Leven - tegen all dat, wat Leven
hinnert.
An hüm muss ik denken, as wi mit de witte
Sarg van dat unboren Kind up d´ Karkhoff stunnen. Seker, ick kunn ok de Öllern verstahn,
hör Gedanken, van dat Kind und sük Leed avtowennen. Man - ick hebb me fraagt -
wat mut daartohören, dat en Leven good und weert is? Und denn, denn mutt ik an
Unkel Jakob denken.
Anneus Buisman
17.02.2022
|
