De blödige Melkteen

Wiehnachtsavend 1940 op’n Buurnhof. Wi Kinner, (ick veer Johr oolt) dörpen noch nich in de „goote Stuuv“ vun Onkel Waldi un haarn hiddelig to töven, bit wi rinropen wüürn. As opletzt avers Omas Silver-Bimmel lüüd, kunnen wi mit grote Ogen denn Dannboom bestaunen. - Ünner sien Twiegen harr Moder poor bescheden Gaven plazeert, ok een Kiep mit Haselnööt, vun de ick mi fuurts poor dorvun in de Büchsentasch steek. -

Na dat Knackwuß-mit-Kantüffelsalat-Eten weer ick fuurts in de vertruute Warms vun Koohstall mit dat vertruute Gedruus vun wellerkauende Kööh un Swiens-grunzen verswunnn, grabbel dor mien organiseerten Haselnööt ut de Büxentasch un versööch, se mit mien Teen twei to bieten.- Un nu dat Malöör, - een vun de ünnern Melkteen knick üm un wackel nu bedenklich hen un her. - 

Mit Bloot in de Snuut un slecht Geweten slieker ick trüch in de „goote Stuuv“, wo mien Moder an ’t Klaveer dat „Fröhliche Wiehnacht“ speel. - Op’n Stutz ünnerbröök se ehr Spill, as se mien blasse Snuut gewohr würr: „Jung, wat is denn passeert?“ - In düsse Momang schöten mi bi ehr besorgte Stimm Tranen in de Ogen. - Onkel Waldi misch sik nu in: „Laat maal sehn, Jung, wat dor loos is?“ - Un denn smuuster he: „De Jung verleert sien eersten Melkteen! - Löötst Du mi dor maal anfaten?“ - Ick weer in ’t Mark verfehrt.

Ni nich dörf de grantige Onkel Waldi an miene Teen faten! - „Nüms dörf dat, Mama!“ - Blarr ick vertwiefelt. - Onkel Waldi begöösch mi un meen: „Ick glööv, de Jung warrt sick denn wackeligen Melkteen ok ganz alleen treken. - De is ok motiger, as wi all vun em denken doot!“ - Ick keek em an un versteek mien verblarrte Snuut achter Moders Schört. 

„Paß mal op“, meen Onkel Waldi, mit so ’n gediegen Ton in de Stimm: „Wi bind em een Twirnsfaden mit ’n lüttje Sling üm denn Teen, dat annere Ennen tüdelt wi an de Klink vun de Stuvendöör. Dorna gaht all ut de Stuuv un de Jung smitt tapper de Döör to un de Teen is buten!“ - Harr ick nich graad noch so ’n lütte Grienscher in Onkel Waldis Ogen sehn? - Ick versteek mi mit mit dicke Tranen achter mien Moder. - Hüüt noch heff ick sien Würr vun mien „vermeentliche Moot“ in ’t Ohr. - Mien Süster Hanna stünn gau mit lange witte Twirnsfaden vör mi un meen: “Ich tüdel denn Faden ganz vörsichtig an Dien Teen, Du kannst Di op mi verlaten“, (söß Johr öller). „Kannst mienen Arm geern dorbi fasthalen!“ - 

So stünn ick mit denn Twirnsfaden an Wackelteen mit ’n Kattenpuckel för de apen Stuvendöör. - „So, alle ruut ut de Stuuv!“ Meen Onkel Waldi forsch, „ick gah as Letzter un denn möökt de tappere Jung dat alleen!“ - Ick nickköpp vertwievelt un sööh dat roote Bloot an denn Twirnsfaden. - Minuten güngen, nix weer mit Döör tosmieten! Ick harr gresig veel Bang, avers de ankündte Bewies vun mienen Moot, denn wull ick opletzt bewiesen. —  „Wat lacht Ji denn all so dösig?“ - Onkel Waldi munter mi op: „Ick gah nu ok ut de Stuuv un Juuch all könnt nu dorbi tokieken, wat uns lüttje Held vör ’n groten Moot hett!“ -  Jüst in düssen Momang ramm he mi bi ’t Rutgahn eene dicke Neihnadel in ’n Achtersteven! - Ick schree luut op: „Aua, Aua, Aua!“ - „Kiek maal“, smuuster Onkel Wald, „Wo motig uns lütte Knirps west is!“ - De Melkteen bammel wohrhaftig an de Stuvendöör hen un her!….

Nülich weer mien lüttje Urgrootenkel to Besöök un all in de Döör wies he mit hochroote Backen op de twee ünnern Melkteenlücken: „De heff ick man ganz alleen ruut maakt!“ - Hett he villicht doch vun sien Urgrootvadder denn Heldenmoot dorför arvt?

Addi Kahl
10.04.2022