Dat Brood

Sömmerdrömend deiht golden dat Koorn,

van`t Wind striekelt sük daalbuugt Halm,

een wogend Meer prallriepen Appels.

In mien Hannen Blössemspracht!

Van heet Sünn glennend Mohn,

Koornblömen Hemelsblau spegelnd,

witt strahlend de Margeriten,

krönt van swor Ährenfullheid,

Duft utströmend Bült verwachten,

een Ahnen van frisk backen Brood!

Vörtieds een lüttje Saatkoorn in warm Eerd,

een ewig Dejen, Waßdom un Wurden.

Wunnernd deepliggend in dankbaar Still,

angstig beed ik för`d alldaags Brood.

Ilsa Langanke

02.09.2010