Wiehnachten to Huus 1944

Dat weer in`t letzt Kriegsjahr 1944 to Nikolaustied an`t 6. Dezember. Dat weer kold un de Wind weih von Noord-Oost, dat een de Tranen in de Ogen kemen. Dat weer jüst so as wenn dat al Wiehnachten to Nikolaus wurden schull. Doch wi Kinner, un dat weern wi ja daarmals, weern nich kold, ne wi weern richtig munter. Un dat keem daarvan, dat wi noch  kien Flegeralarm harrn un nich in de Luftschutzkeller mussen. Denn dat weer för uns dat Schlimmste, immer in de Bunker, de Angst, wenn de Bomben ofschmeten worden.

Un denn immer dat Denken, wo is Vader? Wi harrn so lang nix mehr van hüm hört noch sehn. Leevt he noch, is he in Gefangenschaft? Oder is he gesund un munter?  Wi wussen dat nich. So leven wi in den schworen Krieg, immer in Angst üm uns Leven. Wi weern blied, wenn wi mal ohn Angst buten spelen kunnen mit uns Speelkameraden.

Daar keem een Soldat anlopen, wi kennen hüm nich, ok de Uniform weer uns fremd. De Soldat harr een Büdel in Papier inpackt un droog dat ünner sien Arm. He reep uns to: „Na, Jungs!“ Wi weern verdattert, de Stimm kennen wi doch! Un nochmal reep de Soldat: „Kinner, ik bün jo Vader!“ Oh wu weern wi blied, uns Vader wedder to sehn, he weer ut`d Krieg komen un he harr uns wat mitbrocht. 

Wi sünd all tohop na Huus lopen un Moder hett sük freut, weer dat fein, uns Vader wedder bi uns to Huus un harr uns ok wat mitbrocht! För all sien fiev Kinner elk een Stutenkerl! Un wu fein hebbt se smeckt, de drögen Stutenkerls. So good hebbt se mi in mien ganz Leven nich wedder smeckt.