Sliekend Harvst

Langsaam slickt de Harvst in`t Land,

stüürt Störms un veel Regen,

Sömmertied hett he verbannt,

üm sien Farvkleed uttoleggen.

Geern mag he Bruun un Geel,

nettso dat fahle Grau,

mit dat Zauberwoord „Welk“

löppt ut de Gordenschau.

Bööm maakt he nakend un kahl,

schickt Vögels up de Reis,

Dookbanken bit in`t Tal,

verdeelt he still un leis.

Jeder Jahr drifft he dit Spill,

lett sük dör nix wegdrieven,

hett vör Ogen bloot een Ziel,

bit to`n Winter stark to blieven.

Horst Rehmann

1.10.2012