Up d`K`naalbrügg

Du steihst up d‘ K‘naalbrügg,
dreihst di üm, kickst torügg.
Du verfehrst di upmaal.
Dat geiht up un geiht daal.
De Weg löppt so wiet
bid in dien Kinnertied.

Du sühst di as Kind,
dreihst blied di in d` Wind.
Du fahrst daar mit Rad
mit Max up d´ K‘naalpadd.
Dat is een Pleseer.
Van d` School koomt ji her.

Naast is denn to sehn,
do gaht ji to Tween:
bi Regen un Sünn
so mennig moi Stünn.
Dat is en fein Tied:
so glükkelk un blied.

De Tied bleev nich stahn.
Alleen musst du gahn
över de lang Brügg.
Du kannst nich torügg.
Up `t Gras liggt witt Dau.
K‘naalwater is grau.

Man in `t Grau, ganz fien,
is en hellern Schien:
en Lucht van en Boot,
dat gifft di weer Moot.
Vull Hopen un sacht
seilst du dör de Nacht.

Annegret Neunaber
27.06.2015