I
Sömmerschlussverkoop
Is
wedder Sömmerschlussverkoop. Överall leest man up engelsk „for sale,“ as wenn
se keen Dütsch mehr verstahn köönt. De Priese worden rünnersett. De Breevkasten
sind vull mit Prospekten. Man kann wedder beobachten, wenn de Froons an de Tüügladen
vörbi gaht, dat se ohn to köpen de Kleeder mit de Hand anfaht. Dat is nu mal
so, dat doot se ohne natodenken. Wenn aver Schlussverkoop is, möt se los. Heet
ja: „Kleider machen Leute!“. Man moot ja
antrecken wat modern is. Mehr
un mehr staht aver de Laden’s in de Stadt leer, wiel man bi de Inkoopcenter
allens kriggt un ümsünst parken kann.
Aver
de Schoohladen, de find man noch in de Stadt. Keerls bruukt nich veel Schooh.
Een Poor, de se ümmer antreckt, een Poor vör Sündags, Gummistevel un Huusschooh,
dat genügt. Froons aver, de koopt gern moderne neei Schooh, dat is ja bekannt.
Öfters ok mit dünne, grode Hacken, sücht ut as wenn se up Stelzen gaht. An
Schoohladen blievt se meestieds stahn, üm in Schaufinster to kieken.
Een
junge Deern wull in een Schoohladen Verköperin weern. Meen de Chef: „Wenn Se
Schooh verköpen willt, mööt Se vör allen jümmer höflich wesen to de
Kunden. Wenn’t geiht, ümmer eerst de düürsten Schooh anbeden, de sitt meestieds
besünners good, denn eerst de billigen.
Wenn de denn drückt, kööpt se doch düren Schooh, ok wenn se nich soveel utgeven
wullen. Wichtig is: „Der Kunde hat immer recht.“
Kuum
harr he ehr anwiest, kummt door ne feine Dame rin. „Ich hätt gern ein paar
Schuhe.“ De Deern fragt na Grött von ehr Schooh un holt poor feine moderne
Schooh rut un helpt ehr galant bi’t antrecken. „De passt ja prima, wat köst de denn?“ „260 Euro, de sind ut Krokodeelsledder.“
„Nee,“ meen de Froo, „soviel wollte ich nicht ausgeben.“ Se hett denn noch een Reeg von Schooh antrucken,
aver de düüren seten doch besünners good. Door froog de feine Dame: „Ich habe
nur 50 Euro dabei, kann ich die anzahlen?“ „Natürlich,“ meen de Deern, pack ehr
de Schooh in un broch ehr galant to Döör rut.
„Wie
war ich,“ froog se ehrn Chef? „An un vör
sik good, aver de düüren Schooh un bloot 50 Euro anbetahlt, ik kenn de Froo
nich, de kummt bestimmt nich wedder.“ „Morgen schon,“ meen de Deern, ik bün
doch nich dumm, ik heff ehr twee linke Schooh inpackt.“ Prima
meent de Chef, se köönt sofort anfangen.
C. F. Bautsch 03.08.2015
|