Schlitzohr

(Die Schreibweise des Autors wurde unverändert übernommen.)

Im Frohjohr hebbe ik bi us in Dieke een paar groode Karpens sehn. De Fische stünnen dicht ünner de Bovensied un dat seech ut as wenn see sick sünnen wullen. De Sünn har sick in de letzten Tied aver uk  Ã¶rdentlik anstrengt  un dat Water anwarmt. Vör Karpen, versteiht sik. Glieks achter de Fische wüss ik  eene woll tein Meter lange Sandbank ünner Water,  de nu noch nich bewussen wör.

Mörgen wör Saterdag un mi stünn de Sinn na een schönen Karpen ut mien Backovend, up den Disk. Klock fieve bünn ik hoch. Dat Angelgeschirr wör flink inpackt. Eene Schiebe Wittbrod un een paar Kartuffels von gistern in den Büdel steken un af güng dat ant Water.

Dor hebb ik mi ansleeken as een Indianer, ganz sutsche dat Schilf utnanner drückt un – keen Fisch wör too sehn. Dat maakt nix , hebbe ik mi seggt, ik weet ja eere Stej. Karpen gaaht jümmer de sülben Weege af un sökt wat toon freten. Eene Angel hebbe ik mit mit Kartuffel vör de Sandbank smeeten un de annere mit een Stück Wittbrodrinde een beten füdder hen. Nu mösst ik toiven. De Sünn kwamm hoch un ik bünn en beten innickt.

Up eenmal kriete de Bremse von eene Angelrulle un ik könn so jüst noch den Rutengriff griepen, bevör see ganz dör dat Schlip in Dieke verschwinnen könn. Dat mut ja woll een ganz Groden wesen. Du leeve Tied het dee Kraft. De geiht woll löter gornich in mien Backovend. De ganze Tied mösst ik nu uk noch versööken de annere Angel an de Siete to bringen dormit dat de Snööre sik nich vertüdeln können un ik mien Fisch verlees.

Bi düsse akrobatischen  Övens har ik gornich spitzkregen dat de Fisch achter deSandbank swemmt wör. Egal, ik hebbe alls stabil. Dee Rute, de Schnoor un uk de Haken bruken vör keen Fisch bange wesen. Ik nööhm sinnig Fühlung up, stemme miene Fööte gegen dat Schilf un trecke de Schnoor stramm. De Rute möök een grooden Bogen un mit eenmal flög dat Grundbleei mit samts den Haken an mi vörbi un rusche enerwegens achter mi int Schilp un Reit. De Haken wör utschlitzt.

De Rute wör wedder even, de Schnoor hüng lose twüschen de Ringe un de Fisch wör weg. Ik hebbe den Drill woll to stark angahn. Ik rolle jüst ganz sinnig de Schnoor up miene Rolle, dor torre de Schnoor wedder stramm un een neeien Drill güng los. Ik weet, wat nu passert is swor to glöven. Manch eene meene  dat wör Anglerlatein un manch eene glövt, de Geschicht könn blot een Märchen  wesen un het mi dat uk seggt.  Har ik uk so dacht, wenn ik dat nich sülmst belevt har.

Ut den Schilp un Reit kööm een Haas, de so flink he könn utkneep. In sein rechtet Ohr seet mien Haken un dat Deer hoppele so gau he könn, över de Wischen. Dorbi sloog he jümmer Haken. Ik möchte gornich ingriepen. Brukte ik uk nich. De Schnoor har sick woll irgendwo ümmetoo wickelt. Dat geev een Ruck un  dat Langohr jachtere up de anner Siet ünner den Tuun dörch. De Haken wör wedder utschlitzt. Dat wör mi uk ganz recht so, ik kann doch een Haas nich drillen.

Wenn een Angler so wat passert, de kann sükke Geschichte nich vör sick beholen. Un klar wör uk dat mi dat keen Minsch glöven könn. Alle hebbt mi wat utlacht. Eener säh, he har dat nich vör möglich hoolen, dat ik so legen könn. Aver alle wörn sik enig, ik bünn den Legenbaron Münchhusens Nafolger.

Dat mach woll dree Monate löter wesen sien, dor fröög mi een Jagdfründ, ob ik mien Angelhasen all mal wedder sehn har. „Nein“ see ik un meene, he woll mi wedder hochnehmen. „Ja“ see he, „dor loppt een Meister Lampe bi us rümme, de het bi us blot Schlitzohr. Sien  rechtet Ohr is woll Tein Zentimeter lang upschlitzt. Dat Schlitzohr kann woll dien Angelopfer sien.“ Ik säh: „ Segg dat alle Lüüd: De Haas steiht so lange ünner mien Schutz, bet dat se em alle sehn hebbt! Ik well nich länger jos Münchhusen wesen.“

Hans-Joachim Kurrelvink
29.08.2015