De Farken snieden

In den söventiger Johren heff ik Opa mit mien Auto na Osterbinne bröcht. Opa wull bi en Buur de Farken snieden. De Buur begröte us, denn wörr en beten snackt, över dat Wedder un dit un dat. Ik dach noch so bi mi, woans dat woll so vör sik geiht mit dat Farken snieden. Ik harr dat noch nich sehn. Dat mutt sien, sä Opa to mi. Dat duur nich lang, do güng dat los. Opa töög sien Rock ut un bün sien Sackschörten vör. Ik kunn mi gor nich vörstellen, wo man so lüttje Farken wat andohn kunn. Opa wull de Farken snieden, wo schull dat togohn? Man goot, de Buur un Opa wullen dat moken. Opa haalt sien Sniedbestick ut de sieden Rocktasch rut, en Meß, dünn Tweern un en Nodel. As ik dat seeg, wörr mi flau in Mogen.

Wi dree Mannslüüd güngen in Swienstall rin, ik over bleev in Swienstallsgang stohn. Mit mi nu ok en grote Köter, de weer us achterran komen. Opa un de Buur möken de Döör von`n Stall open un güngen rin. Nu seeg ik ok dat Farkenmeß rejell, dat blenker in de Sünn, de dörch de Butenstalldöör in den Gang füll. Dat Meß seeg liekweg ut as en Raseermeß bi`n Snutenschraper, weer over blots eendrüttel so groot. Man kunn dat op de enen Siet apenmoken un rutklappen. An den Greep harr Opa dat Meß tofaten, de scharpe Spitz keek von em weg. Ik harr garnich mitkregen, dat de Buur twee Stöhl in`n Stall stohn harr, wo Beide op sitten wullen. De Köter lööp upgereegt in`n Swienstallsgang hen un her. Ik goh hüde dorvon ut, dat de dat kennen dä mit de Farkensniederee.

De Buur greep sik gau en Farken, heel dat an beid Achterbenen hooch un keek kort dat lütte Swien vörn Oors. Dat junge Swien hüng mit`n Kopp na ünnen, wörr an sien Achterbenen mit beid Hannen von den Buur fastholen. Opa seet em tegenöver mit sien Meß in`e rechten Hand. Ik stünn stief dor to kukeluren, as wenn ik en Bessensteel överslaken harr un mi kemen de Hoor to Barge. Ik dach noch: „De Beiden sind doch sachts nich dull un slacht dat Farken?“ De Buuksiet von Swien wiest na Opa to, so hüng dat lüttje Farken, spaddel so`n beten, kunn nix anners mehr doon. En Sprickwoort heet: „Du hest Swien hatt“, dit droop för dat Farken nich to. En Glück weer, dat Opa sien Brill op de Nees harr, so kunn he sehn, wo he mit dat scharpe Meß rinsnieden wull. Butz weer dat uk al passeert, en lütten Snidd un en beten Bloot kunn ik sehn. Dat Swien schree luuthals los. De paarig anleggten Kiemdrüsen wörrn von binnen na buten haalt un eenfach achterto afsneden. Sühso! Ik harr dorbi en gediegen, weh Geföhl in`n Ünnerlief. Opa un de Buur harrn dat lütt hülplose Farken sneden un em kotthannig, blankenbi Schoden bibröcht. Vörbi weer de Droom von`n Ever, op`n Stutz weer he en Borg. Dit weer för dat Düütsche Landswien gresig, he weer för sien Leven teekt.

Opa harr de Kiemdrüsen noch in`e Hand un keek kott hen na`n Swienstallsgang. He haal mit sien Arm Swung un mit`n Wuppdi smeet he se över de Klapp. Ik kunn nich so snell kieken, de Köter füng de Kiemdrüsen mit sien Snuut in de Luft op. He kaut garnich, sonnern slök de heel, happ snapp, rünner. De Köter wüß Bescheed un kenn sik ut, de harr nich slopen. Op sien Liefgericht harr de Leckersnuut tööft. Dorüm stünn he heel opgereegt bi us in`n Swienstallsgang. So`n aparten Happen kreeg he nich all Doog.

De lüttje Borg leep mit Smarten, heel benüsselt in`n Stall hen un her, as de Stallwänne dat even toleten. Wiß un wohrhaftig hett de Borg doröver nodach, wat he as Ever noch allens harr beleven kunnt.

Wilhelm Kappelmann
30.08.2016