All för de Katt

Lena sitt an`n Kökendisk, ehr Gesicht sücht ut as söven Daag Regenweer. „Du“, seggt se an Hermann, ehr Kerl, „du schuffst een sinnig Kugel un meenst, dat du ruhig in dien Sadel sitten deihst. Weest doch maal ehrlich un legg dien Hand up`t Hart, du helpst mi all Jubeljahren maal bi`d Schummeln, un denn seggst du ok noch, ik bün dien Klotz an Been.“  

„Du musst aver nu kien Eierdanz upföhren,“ seggt Hermann, „een Buck hest du nu al schoten, musst nu kien Mügg to`n Elefant maken. Du kannst nu Farv bekennen, ik bün so as ik bün, ut echten Schrot un Korn. Appropos: Korn. In Wirtschaft gah ik nich, Hopfen un Malz gaht mi verloren, daarup kannst`d Breev un Siegel kriegen.“

„Och wat du immer hest,“ antert se. „Daar liggt de Haas in Peper! Daar is de Hund begraven! Weer doch ganz good, maal unner anner Lüü to komen. Daar kann man dat Gras wassen hören un annern Dag hest du `nen Kater. Du muttst doch ok maal wat springen laten un Farv bekennen, dat du mit Huut un Haar nich in Dunkeln tappst. Du sallst bi mi kien koll Fööt kriegen, biet doch maal in suren Appel un laat de Gesellligkeit nich dör de Latten gahn.“

„Nu laat de Kark aver in`t Dörp,“ versöcht Hermann de Unnerhollung wedder in`t ruhig Fahrwater to leiten. „Wi willt ja nu nich um`t Kaisers Bart strieden aver mien Perlen vör de Schwien smieten do ik nich. Ik laat bi mien leev Herrgott för anner Lüü doch nix sprengen, daarför is mi mien Geld doch veel to schaa.“

Ehr Stimm wordt luter so as van een Tarantel stoken: „Du hest een Vögel, mi is dat een Doorn in`t Oog, dat du immer so schlapp in Köken rumsitten deihst, as wenn du een Brett vörn Kopp hest. Nu stampf doch maal wat ut`n Bodden, wies doch maal de Lüü wat een Haark is. Legg doch maal een Tähn to un verzeddel di nich.“

He ganz bedrüppelt: „Gah doch hen waar de Peper wassen deiht. Immer mit mi een Eierdanz upföhren. Du hest een Sockenschuss wenn du mi unnerstellen deihst, dat ik so veel up`n Kerbholt hebb. Dat is logen un betrogen, daar geev ik di Breev un Siegel up. Kiek di doch maal an. Wat verlüst du Tied an`n Dag, rönnst van Pontius to Pilatus un kriggst nix inköfft. Du musst ja kien Uhlen na Athen dragen, bliev bi mi un hang nich all an de groot Glock.“

Se, wedder ganz ruhig: „ Kapriolen slagen willt wi nich, ik will ok kien koll Fööt kriegen, Hermann, maak de Döör to, hier treckt dat as Hechtsopp.“

Hermann moot in suuren Appel bieten, deiht wat se seggt, un siniert för sük hen: „Ik will ja nu nich de Gretchenfraag stellen ok wenn mi de Moors up Grundies geiht, Lena, dat Enn van Leed is, na dien Gardinenpredigten wordt dat ok nich anners.“

„Ja, Hermann, geev mi man een Sööten, aver do eerst dien Priem ut Muul, anners kunn ik woll noch `ne Gooshuut kriegen.

Rudi Rabe
           17.01.2017