De
grugelige Wiehnachtsmann
Fröher weer allens anners, over
nich allens beter. To’n Bispell de Wiehnachtsmann, dat weer en förchterlich,
gresig Wesen. Wenn ik torüch denk, hett de bi mi Sporen achterloten. Dat weer
keen leven Wiehnachtsmann, de weer eisch. Dat dullste wat mien Broder un ik in
Neenste beleevt hebbt will ik vertellen.
Hilligavend güngen wi, mien
Mudder, mien Broder un ik ümmer in de Kark. Dat weer na’n Krieg, mien Vadder
weer noch in Russland un is Negenteihnhunnertachtunveertig na Huus komen. Ik
weer knapp negen Johr, mien Broder söven Johr oolt. Na de Kark schull de
Wiehnachtsmann komen un do keem he uk. In mien Vörstellen harr ik de besten
Gedanken över em. Von’n leven goten Keerl, de Geschenke bringt un de een beten
mit us snacken wull. Wi wullen ok singen, dorto weern wi proot. Op eenmol
ballert he al an us Floordöör, ik dacht de Schieven güngen kaputt. Wi möken up
un do segen wi em. He keeg us mit twee Glüüsterappels grootgluupschig an. Mit
sien grote Pietschen weiharmde he vör us Gesicht rüm. He vertell us, wat wi
allns anstellt harrn, de wüß dat nipp un nau. Dorför schölen wi wecke mit de
Pietschen hebben, wenn wi dat noch eenmol möken. Wi wüssen nich, wat wi moken
schölen. So wat grulich, gresige harrn wi us nich vörstellt. De Pietsch weer so
groot as’n Bessen. Ik weer jo de Grote un harr dat Geföhl, dat he mi
verbumsschechen wull. Dat weer keen Zimpelkroom mehr, - nee!
In mien Noot wüß ik mi keen
annern Raat, mit en Juuchschree bün ik de Trepp ruphappacht, na’n Bodden. Ik
kunn de Döör gor nich flink `noog upmoken, ik harr en moordsch Büxensusen. So
veel Angst harr ik noch nienich hat. Von den düüstern Böhn kunn ik dörch de
Döör de Trepp rünner no dat Beest hinschuuln. Dat Hart klopp mi bit in de
Kehl..- Ik snückte noch `n poormol ut
mien deepste Seel up, dann verslöög mi dat op enen Slag – de Huulblarrderee
leet no. Mi weer over noch jümmer hundsjämmerlich tomo’e.....Wat weer, wenn he
mi nakeem? Gott sei Dank, he kunn de Trepp woll nich hooch, he packte sogoor
noch Geschenken ut. Mien Schoo vör em over weer grötter, so bleev ik op’n Böhn.
Dor bün ik solang bleven, bit de grugelige Wiehnachtsmann ut uns Huus rut weer.
Bit hüdigendaags hebb ik noch
nich wedder so en Wiehnachtsmann beleevt. Hüüt gifft dat woll so wecke von
düssen ool’n Slag nich mehr, de kummt hüüt meist ok mit `n gröttern Sack an.
Disse Pulterkeerl hett bi mi wuddelgrünnige Sporen in mien Seel achterloten.
Sien Ogen sind in´n Droom noch dor un kiekt mi an. Dat weer dat slimmste wat mi
in mien Leven överkomen is. Dorüm heff ik hüüt noch jümmers spööksche Angst
vör’n Wiehnachtsmann.
Wilhelm Kappelmann
11.11.2018
|
