Keen Lüst up Allotria     

„Annegret, willst d´ nich mitkomen?“ Hannelore is an ´t  Swarmen van de neei Disko. Elke Wekenenn is se up Padd. `Thun Moorhusen´, `Erholung Sandhörst´, `Meta up Nörddiek´, an Samstagavend hett de Disko en faste Stee in hör Leven. „In Rechtsupweg gifft dat nu dat `Allotria´. Is doch nich wied, willst d´nich mitkomen? Un so söte Jungs gifft dat dar. Un de Musik!“ Hannelore is an ´t Swarmen. Man se weet, dat Annegret hör - as se dat all wennt is - weer en Körv geven de.

In Annegret was hör Öllern en heel leeve Dochter, good antosehn un flietig, ranwussen. Van hör Schooltied an was se en beten schüchtern un leep nich so licht mit, wenn annere up wat los rönnen. Se was mehr vör sück. Naihde geern, stook hör Nöös in Böker. Meist Böker över de Leevde. Man üm Jungs mook se en Boog. Dat freide hör Öllern. Nee, hör Wicht was nich so, as völe annere in hör Naberskupp. De harren meist all paar Weken en nejen Fründ un en Koppel an Beddsteden al achter sük. Hör Deern was anners.

De Jahren gaht in´t Land, Annegret gung nu all up de Dartig to. Bi hör Öllern dreihde sük so ganz langsaam de Freide över hör leve Dochter in de Sörg, of dat denn so wiedergahn kann.  Se dröömden van Kindskinner, van en düchtigen Swegersöhn an hör Sied. Man Annegret het keen Verlangen na de Steden, an de du dat annere Geschlecht kennenlehren kannst. „Annegret, wullt du nich maal rinruken in de Disko in Rechtsupweg? Dar gahn meist all jung Lüü hen.“ so hör Vader. Un hör Moder: „Wenn di dat nich gefallt, denn haalt we di gau mit´t Auto weer af“.  „Nee -  laat man!“, so Annegret, „ik mutt noch mien Handarbeid klaar kriegen. Tant Guste hett doch in veer Dagen hör Namendag“.

De Öllern raadslogen, wu se hör Wicht van d´ Stohl hoch brengen kunnen. Vader hett en Idee: „Annegret, kannst even mit mi fahren, ick mutt noch wat van Hannes Janssen halen un daar kannst du mi bi´t  Dragen helpen.“ „So laat an de Avend?“ Annegret wunnert sük. „Geiht anners nich“, so hör Vader. Annegret sett sük to hüm in sien Auto. Se fahren na Rechtsupweg. Wohnt Hannes Janssen denn nich in Leez? Vör dat bunt tinkelnde Schild van `Allotria´ hollt hör Vader an. Mitmaal is he so streng mit hör, as he Jahren lang nich west is: „Un nu geihst du daar rin - ik wacht in mien Auto, dat du dat ok deist“. He wiest up de Döör van de Disko un stuppst hör an de Schuller. Annegret markt, Tegenworden sünd nu nich good. Mit hangende Schullern geiht se över de Döördrüppel van `Allotria´.

In d´ Disko is dat so luud, dat hör haast de Ohren affallen. Se sett sük in de achterst Eck van de lang Thek un denkt: Hier kann ick mien Tied afsitten. Na een, twee Stünnen is Vader seker gnädig un fahrt mit mi na Huus. Se bestellt sük en Sinalco. Tegen hör sitt en junge Mann. Nett as se ok, is he een van de schüchtern Soort. En ganze Sett swiegen se sük an, denn fraagt he: „Dat eerste Maal hier?“ Annegret nickköppt. He: „Ik ok. Mien Kumpels hebbt mi hersleept. Ik mag Diskos nicht. Is mi to luud, to vööl Rook in d´ Luft un to besopen Lüü“.  He stellt sük vör und gifft hör de Hand: „Dirk Reiners heet ick“. Se regestreert, dat he en moje Stimm un en fasten Druck mit sien Hand hett. Na en Sett geev een Word dat anner. Hebbt sük hier twee funnen, de sük wat to seggen hebbt?

Dat Leed van Marianne Rosenberg word spölt: „Er gehört zu mir..“.  „Magst du mit me danzen?“ so fraagt he. „So richtig kann ick nich danzen?“ „Maakt nix, ick föhr di“. Un en lüttje Moment later, hett he hör in sien Arms un se stüren över de Danzdeel. Na en Sett hett Annegret Smaak dran funnen. Meist keen Danz, de se utlaten. Is en good Geföhl mit hüm. He is heel vörsichtig mit hör. Knallt sük nich so ran, as annere Jungs. As in de Nacht dat leste Leed spöölt word, do spiet se dat haast, dat dat nun to Enn is. „Sall ik di na Huus brengen?“, so Dirk. Kann se dat wagen? Vader hett hör Geld för en Taxi mitgeven. He is al na twee Stünnen wachten na Huus fahren. Annegret nickkoppt. Man ganz good is hör nich. Meist ohn en Woord to seggen, sitten se up de Fahrt tegennanner. Vör hör Öllernhuus sitten se noch en ganze Sett in d´ Auto un seegt sück an. As Annegret utstiggt, do grippt he na hör Hand, straakt mit sien Hand mit vööl Geföhl dr´over hen: „Trefft wi uns nächste Sönnabend weer?“ Annegret nickkoppt un geiht fell man ok blied in´t Huus.

De Öllern marken, wu hör Kind de ganze Week heel unruhig is. Dat sünd se nich van hör wennt. Sönnabendnamiddag seggt se to hör Öllern: “Vanavend kummt mi well ofhalen. We willt en beten utgahn“. Hör Öllern swanken tüsken Freid un Sörg.

Veer Weken gung dat so. An d´ nächste Sönnabend seggt Annegret to hör Öllern: „Sönndag will ik jo en Fründ van mi vörstellen.“ D´ kannst haast hören, wu daar en grote Placken van dat Hart van hör Öllern fallt.

Se lehren Dirk kennen un sluten hüm gau in hör Hart. Halv Jahr later de Naricht: „Wi willt noch in disse Jahr heiraden.“ „Man to, us Segen hebbt je.“ Und so koomt se denn to mi, de Pastor, hör Hochtied antomelden un hör Geschicht to vertellen. Un ick denk: „dat gifft Ogenblicken in´t  Leven, daar must du dat Glück en lüttjen Stupps geven, ok wenn´t  man de Stupps in´t´ `Allotria´ is.

van Anneus Buisman ut Esens