Harvstgedanken

Vör mien Fenster steihst du, mien Boom.

So lang kenn ik di al, mien treu Fründ.

Du kummst immer wedder,

giffst mi Hopnung un Upstahn.

Vandaag wordt mien Hart so schwor,

seeg dien Blöd flegen.

Noch dwirreln se keck in all Farven,

bit se an de Grund kleven.

Gau iel ik, dien Ofscheedsgeschenk uptoheven,

to pressen un to drögen - in Respekt vör di.

Mien Boom, Wehmood un Truur füllt mi,

wenn ik dat letzt Upbleuhen in de Natur

in bunt Farven seeg un denn dat Starven...

Lang Rüsttied mit kahl Asten up hart Eer,

verdrögt Buschen, waar anners bunt Leven weer un Blödrascheln,

is Still un mulsterg Rök.

Kumm wedder – mien Boom – in vull Pracht.

Laat mi nich verzagen in mien Twiefeln.

Lehr mi de Klaarheid van d` Leven,

de Kraft van de Unstarvlichheid.

Büst so wies, so wordt ok ik nich vergahn,

bün een Deel van di in de Plaan van de Schöpfung.

Marieluise Stolper

28.10.2008