Dat Gedrüs üm dat Leibchen

So Anfang de 50er Jahren weer ik Schoolkind. Van Wiehnachten bit hen na min Gebuursdag in’n Hoogsömmer weer dat doch’n ewig lang Tied. Weer all man nich so slimm, wenn dat Vörjahr un de Sömmer nich so lang up sük luren leten. Denn, in’t Winter muss ik een Leibchen antrecken mit’n Gummireck.

Also, dat Leibchen, dat weer een strickt, wulln Borstrock över dat lang Unnerhemd. Dat lang Unnerhemd stopp man in’t Unnerbüx un an dat halv Unnerhemd, de wulln Borstrock, hungen Gummibannen bit na de Bovenbenen. Denn, bit na de Bovenbenen gungen min dick strickt wulln Strümpen. An de Strümpen seet een Knoop un denn maak man dat Gummireck mit Schlitzen an’t Knoop fast - un de Strümpen harr’n Holl.

Weer daar woll een Knoop ofreten, kunn man mit’n Pennig helpen. De Pennig keem van binnen so putzig in’t Strümp, de Strümp harr denn een Buul, aber de Pennig hull statt’n Knoop de Strümp fast.

Ik as Deern un de ekelig lang Strümpen an min Leibchen! Weer dat doch man eerst vörbi mit dat kold Weer winterdaags. Dat weer doch bold Oostern. Ik leeg min Moder ewig in’t Ohren, ik wull uplesd kin Leibchen mehr anhebben mit lang Strümpen. Nee, Ringelsöckchen sulln dr her.

Bold harr se ehr Nös vull van min Bedelee un ik kunn Ringelsöckchen  antrecken mit een Uplaag: över de Ringelsöckchen muss ik een Trainingsbüx antrecken ut dat mall anruugt Tüg.  An’t Footenkels weer’n de Büxpiepen mit Gummibannen totrucken.

Tominnst in’t School ünner min Schoolbank kunn ik de Büxpiepen anluken un min Ringelsöckchen wiesen, denn an min Footenkels weer doch al Vörjahr.

Karin Steiner

12.11.2008