|
Ode an een Sandbank
Norddiek – Juist .. de Fleger flüggt of.
Ik nah mi de Insel van mien Wuddels.
Kiek up di andaal as een Vögel.
Wiest du di vandaag in klaar Farven,
lang streckt un stolt in sinnig Water.
Sand un DĂĽnen wickelt di in as een week un witt Stola.
Middenin dat Dörp – een minskenleer Strand.
Doch daar – ganz lüttje Punkten!
Dat sünd Rieder un enkelt Spazeergänger.
Wiet achtern een blau Fleck – de Hammersee!
Verheelt Wunde van vergrellt Water slaan
in längst vergangen Tied,
nu Vögelparadies – Oase för mennigveel Deerten –
sichtbaar un unsichtbaar.
Wu faken hebb ik daar schöfelt,
hebb stilkens „Kattsterten“ schmökt.
JUIST – du hest mien wunnern Kinnerogen dat Meerblinken wiest
in lau un dĂĽster Nacht an Moders Hand.
De Kinnerstuuv van Seedeerten, in Sliek verburgen,
van Vader bi Ebbe herutholt.
Butt fangen mit Hannen,
mit de Slee up froren Watt glieden,
de Aam van de LĂĽchten in RĂĽgg.
In Sanddoornbüsken Höhlen boen.
Prahm boen un daarmit up de Watten schippern
bi Flood mit de Speelkameraden.
Kinnertied up Juist – nie nich kummst du wedder!
Wehmood – up di klung mien eerst Roop
in een kold Winternacht.
De wĂĽrkelk Welt wiet an`d Horizont,
ofschott van de See, weer ik maal een Deel van di.
Ach, Eiland, egentlik hörst du to de See,
to de Wind un sien Frünnen, de Vögels.
Doch du breddst dien heel Moigheid ut.
Wiest di in dien streng Pracht,
verhext de Minsken, de di betreden,
lettst se nie nich mehr los: Töwerland – Zauberland!
Sünn smuust un lau Sömmernachten verlocken,
dien solthollig RĂĽk is vull van WĂĽrze
as een swiemelig Rukelwater.
De See umspeelt dien slank Silhouette
un Möven kreisen um di to.
De Fleger landt,
Hasen un Fasanen begröten hüm ohn Schöi,
liedsaam maakt se de groden Vögel Bott.
Goden Morgen – Juist!
Loop an de Strand,
faszineert ween van Moigheid un Wiede.
Soltluft smecken, See hören un rüken, Ruh ahnen.
Wind masseert de Huut,
Wellen pülsken leevtallig um mien Foten –
ik bĂĽn daar!
Doch dat gifft Daag, daar huult de Störm un wiest torecht:
„Mien Sandbank is dat hier! Mien See! Mien Strand!
Ik hebb dat förmt! Maak dat du weg kummst“!
Un de Wellen van de See pietsken an de DĂĽnenkant hoog un roopt:
„Hier is uns Revier! Gah weg!“
Denn farvst sĂĽk de Hemel slimm dĂĽster,
Regen pietscht un Störm wordt to`n Orkan.
Vögels glieden dör de Lüchten
un grell roopt se:
„Gah fleuten, hier sünd wi to Huus!“
Un ik wiek torügg – mit Respekt vör de Machten.
Un een beten Bang in`d Hart
um mien leev Sandbank,
up de ik bi Flood boren bĂĽn ...
up de ik jede Sandkoorns kennen do,
jede Halm, jede DĂĽn.
Mien Heimatland – Zauberland Juist!
Mit mien Foten kann ik di verlaten,
mit mien Hart?
Nie nich!
Marieluise Stolper
24.04.2009
| 
