Acht Daag in Paraguay

Mien oll`n Fründ Jürgen, he leevt al lang nich mehr, harr mi un dree anner Buurn inladen, sien Bueree, in Südamerika heet dat Estanzia, to bekieken. Ende Oktober gung dat los. Mit Flugzeug över Frankfurt, Madrid na Sao Paulo. Denn wieder mit `n lüttje Maschin, 80 Pers., na Guarani. Een Flugplatz bi Ciudad del Este (Stadt in Oosten). Disse Stadt liggt an de Oostgrenz van Paraguay un Brasilien. Van de Flugplatz mit´n Taxi na uns Quartier an´n Stadtrand, een goden Fründ van Jürgen. ´N Wiener, de sick dat mit sin Brör sülvst upboot hett, van Steenen brennen, müürn, Dack dorup usw. Hett Jürgen un sin Froo ok dat Spanisch bibrogt. De Herberge harr sess Rüüm, van twee bit acht Lüü in een Zimmer un ´n groden Fröhstücksruum. Hier hebbt wi de ganze Tied schlopen, all fiev in een Ruum. In de Duschruum seet de Dusche in 3 Meter Höcht an de Wand, bloot koll Water un nix to`n instellen, fix Tüüg rutbrocht un kort duscht.

 Uns Huus  ++  Jürgen u. Broodjeverköper ++  Ossenkaar

Too´n Fröhstück geev dat Wittbrood mit Botter un Marmelaad un Melk or Koffie.

 Denn hebbt wi `n Taxi bestellt, de uns den ganzen Dag föhren schull. Erst den Pries uthandelt,  binah 100 Mark (ümrekend), un denn mit sess Mann in `n Toyota na Laura, Jürgen sine Siedlung, moije Asphaltstraat in ´ne hügelige Landschaft. Hier weer dat Vörjahr, üm 20 Grad. Na ´n Stünd Fohrt linksaff in`n Weg rin ( as`n Kleiweg), all rood Eer. Regent harr dat ok, dat Auto versack nich, aver de Grund is as Schmeerseep. Uns Taxifohrer kenn dat aver, -volle Fahrt voraus- uns wurr dat mulmig, he bleev up de Spoor. Noch 7 Km, denn weern wi in Laura. Dree Karken, veer Wirtschaften un`n poor Hüsken. Lüü in de Krööge winken al ut de Fensters ohn Schieven rut un freun sick up Jürgen un sin Besök. Ut gesundheitlichen Grünnen wohn Jürgen un sin Froo al twee Johr weller in Dütschland. He harr sin Bedriev an sin Jung mit Familie avgeven. In de Tüschentied weer sin Jung aver stürven, aver de Schwegerdochter, eene Brasilianerin mit dree lüttje Kinner harrn de Dörpslüü een Huus direkt an Laura upstellt. Se wuss jo dat wi kemen un harr `n rechtschopen Pott vull Eeten vör uns kookt. Wi kunnen dat good eeten un hebbt ehr bi´n Avscheed ´n good  Drinkgeld geven.

Jürgens Schwegerdochter`s Huus ++  John Deere in Schlamm  ++ Oortsansicht  

Ehre 90 ha Acker harr se an Nahber Thormählen, de mit Jürgen röver gahn weer, verpacht. Se harr bi Huus jo noch´n Koh, Kalv un´n Schwien, de se sülvst schlachten de. Annern Dag hett usen Taxifohrer uns na Thormählen henbrocht. Vader un twee Jungens van 18 un 20 Johr  begröten uns. De Froo weer vör´n poor Johr an Krebs stürven. Een Jung maak de Huushollen un harr för uns ok Eeten kookt. Na´t Eeten hebbt de Thormählens uns denn ehren Bedriev wiest. De Wohnung hebbt se sülvst boot, up Stelten wegen de Zecken, de ehre Höhner upfreten schüllt. Eier gifft dat nich, de wilde Höhner versteekt ehre Eier un koomt denn woll maal mit´n Koppel Kükens över. Wenn se Höhnersopp hemmen willt, wurr en Henn schoten.

Jedereen hett hier `n Revolver in Büxentasch, is normal. So hett jeder Respekt vör de anner. Erst bekiekt wi ehren Maschinenpark un denn föhrt wi mit John Deere –Trecker up´n Anhänger över Land. Rood schluffig Eer, weer jo all Urwald ween, af un to seegt wi noch verköhlt Boomstumpen. Winterfrücht weer versupen. Anfang Mai sünd Nachtfröste mögelk, doorna wurd Weeten or Garsten sait, un wenn dat Weer günstig is,  könnt se noch Soja sain. Wi hebbt noch`n Feld sehn, woor nich mehr aarnt wurr, door is de Regentied woll to fell komen. Veele Buurn hebbt sik Geld lehnt van de Früchthändlers un moot mit den Pries tofree ween bit to`n Frücht aflevern, watt de Händlers ehr geven doot. De anner Buurn hannelt un kennt den Marktpries.

Uns Thormählen is technisch versiert, he kummt övrigens van Rastede un hett siene ersten magere Johren  sömmertieds in´n Treckerwarkstee mithulpen un Geld verdeent. So bruuk he kien Kredit un kreeg´n gooden Pries för sine Aarnt un kunn immer weller Land toköpen. Uns Taxifohrer hett uns herbrocht, Thormählen wull uns weller na uns Quartier bring´n. Jürgen will in Laura blieven, mutt noch watt Geschäftliches avwickeln. Wi föhrt denn jo los. Na woll ´n Kilometer rutscht uns Toyota ut de Spoor un wi sitt fast. Wi all ruut un versökt in den Matsch to schuven. Kiene Chance, wi rutscht sülvst hen un her- watt nu? Thormählen löppt torügg na dat Dörp un kummt mit ´n Nahber, de´n Allrad-Geländewagen hett. De Mann schleept uns Fohrtüg  bit na de Hauptstraat. Nu geiht dat alleen wieder. Thormählen vertellt uns denn, dat rechts van de Straat (de ganze Tour is bloot Grönland) ´n Schweizer 2000 ha Land hett, woor dat ganze Johr Mastveeh löppt, hiesige Rasse ( Buckelrind) krützt mit Fleckveeh. To linker Hand sünd groode Leechten in de Weiden to sehn. Dit Land wesselt dauernd de Besitzer. Thormählen meent, jüst so as wenn de Freesen an de Bayern bi Ebbe Land verkööpt. Disse Weiden sünd de ganze Regentied ünner Water. Langsam  koomt weller Hüüs  in Sicht, Herandarias, beten gröter as Laura. Gliek to Anfang is ´n gröter Gebäude. Door föhrt wi ran, so´ne Art Waschanstalt, ganz fliest. Door köönt wi uns Schoh, Hannen usw. rein maken. Hebbt se woll extra boot, dormit de Lüü, wenn se ut de Wildnis koomt, beeten zivilisiert in de Stadt ringohn köönt. Thormählen bestellt´n Taxi, de uns denn wieder na Ciud del Este henbringen schall, un verabschied´t sick van uns. As wi bi uns Quartier ankeemen, wurr dat binnen 10 Minüt  dunkel. Wi sünd ok jo südlich van de Äquator, 12 Std. hell, 12 Std. dunkel. Denn sünd de Lüü all van Straat af. De noch ünnerwegs is, söcht sick fix ´ne Herberge. Dorvan gifft dat woll genog, mit 4, 6 un ok 8 Betten in een Ruum, dat is door nu maal so. In jede Herberg kummt avends een Wachmann, de för Seekerheit sörgt, van buten un binnen. Ok up Straat schall nachts nümms seeker ween. Annern Dag, Jürgen is jo noch nich weller door, bekiekt wi veer uns de Stadt. De Stromleitungen hangt schients all provisorisch an de Straaten lang. An´n Stadtrand haust de Lüü in Ãœnnerstände. Bi Regen löppt dat Water, is jo överall hügellig, van de Straat rünner dör de Behausungen an anner Sied weer rut. De Lüü, Krützung tüschen Spaniers un de Urbevölkerung, wi seggt jo Indianers, ( se seegt all good ut) willt Getränke or sonstwatt verköpen. Alleen dröff man door woll nich langloopen. Wieder na de Stadt rin meent man, door is Johrmarkt. Een Verkoopstand an de anner. Well dat all köpen schall, ik weet nich, denn för 15 Johr, as wi door weern, hett man door noch kien Urlaubers sehn.

Ciudad del Este is jo `ne Grenzstadt to Brasilien, viellicht is door dör mehr Hannel un Wannel. In de ganze Stadt geev dat doormals bloot een Postamt un all Lüü kunnen bloot van hier ut telefoneeren. Fiev Telefons weern door, un de Lüü stunnen geduldig Schlange. Aver watt´n Wunner, Sülvstbedeenungsloden geev dat ok, un du kunnst allens köpen watt du hemmen wullst. Door hebbt wi uns denn watt to Middag köfft. Een Fotoladen wurr van een Japaner bedreeven, de hett uns ok de Films entwickelt. Hier harrn wi jetzt bold 25 Grad, un hebbt uns bi uns Hotel ´n gemütlichen Namiddag maakt. Jürgen keem ok weller un hett uns de Zeremonie mit dat Mate-Tee-drinken lehrt. Mate is ´n urold Getränk in Paraguay, hebbt de „Eroberers“ van de Indianers övernohmen üm ehre Gesundheit wat togode to doon.

Uns Gastgever hett de Krüder in een afsoogt Kohhörn, de ünnen mit´n Holtproppen afdicht weer, rinschütt, heet Water (schall nich kooken) upgoten, even trecken laten, un de erste Schluck (de schall de Bitterste ween) sülvst drunken un woll mit ´n dünn Iisenrohr, up een End ´n Mundstück un ünnen ´n Sieb, doormit de Blöd in dat Hörn blievt. Sowiet kennt wi dat ok, aver hier word dat „Fohrtüg“ wiederriekt na de Nächste in uns Runn. Richtig schall dat Gefäß loosdrunken worden un denn weller frisch Water up, aver wi as Anfängers harrn al na een Schluck eerstmal genoog. Mi wurr al schwinnelig un Jürgen harr sick door jo an wennt, kunn dat Höörn losdrinken.

Annern Dag wurrn wi dör Vermittlung van de Wirt van ´n Schleswig Holsteiner mit ´n Geländewagen afholt. Ãœnnerwegens vertell he uns denn, dat sin Hoff ´n Flugplatz wieken muss. Dat weer beför de Müür in´n Oosten open keem. Anners weer he bestimmt in Mecklemburg bleeven. Nordamerika harr hum nich toseggt, so weer he hier landt. 500 ha Urwald hett he köfft. 250 ha wull he kultivieren, twee Cater Pillars harr he sick, dat heet, sine  Familie, denn Froo un twee grode Jungens weer´n mit hum koomen, anschafft. Arbeid harrn se jo genoog mit good Holt verkööpen un watt överbleev word verbrennt. Veer hiesige Arbeiders harrn se noch to Hülp. Ik wull nich mit ehr tuschen, wenn man noch an de 45 Grad in´n Hochsömmer denkt! Nee! Annern Dag hebbt wi weller to Foot de Gegend erkundt. Vör de  Geschäfte mit düür Waar harrn de Stratenhändlers ehre Stände upboot, un welke schlepen door nachts ok. De Banken weern düppelt sekert. Se harrn Wachlüü anheuert - dree junge Keerls in Uniform buten för de Bank un dree Stück binnen.

Door geev dat bestimmt kin Banköverfall. 

De vermögendt Lüü harrn an´n Stadtrand so´n Aard Ghetto. Ehre Villen weern van een hoog Müür ümgeven. De Ingang weer mit´n Schlagboom speert un´n Wachposten stund door to Kontrolle. De Autoverkehr is schients ohn Regeln. Jedereen föhrt up Düvel kumm herruut. Eenmol hebbt wi ´n Unfall beleevt, midden up ´ne Krützung mit twee Dooden, een Geschrei un Wehklagen. Up de Utfallstraaten hett man af un to ´ne gefährliche Bremse boot, nämlich eene Spitz woll bold 30 cm Höcht, de man würrelk bloot in Schrittempo överqueren kann, sonst is dat Auto hen. Aver de Jungs koomt angebruust, vull in de Bremse un denn Vullgas wieder. Dat is, watt wi mit südländisch Temperament beschrievt. Annern Morgen hebbt wi weller uns Taxi bestellt. Wi wullen jetzt na de gröttsten Waterfälle, na de „Iguazu“ hen. Eerst föhrn wi na de Fluss Panarar hen, de wi in ´ne  Schlucht langrauschen sehn kunnen. Up beide Sieden Urwald. Denn keemen wi an dat Dreeländereck -  wi weern in Paraguay, de Panara vör uns lang, woll good 300m breed, vör uns de Iguazu liek in de Panara rin. Links van de Fluss Brasilien un rechts Argentinien.

Dreeländereck ++  Waterfall  ++  Turbinenbesöker

Uns Taxifohrer föhrt wieder irgendwor över de Panarar noch´n Stünn of anderthalv, denn hörn wi dat Rauschen al van den gewaltigen Waterfall. De ganze Luft weer vull Sprühnebel, kunnst de Sünn bold nich sehn. Denn föhrn wi barghoog, seegt dat Water ut anner Perspektive, eenmalig disse Anblick. De Luft weer hier richtig afköhlt. Waschbären leepen hier över de Straat, harrn wi ok noch nich sehn. Hier weer `n Restaurant, kunnen wi Middag eten. Jürgen bestellt denn, ik weet nich mehr watt. De Bedeenung hört uns schnacken, kummt her un frogt, of wi Dütsche sünd, un vertellt denn, dat se ´n Onkel in Hamburg hett un ehre Öllern hierher utwannert sünd. Wu lütt is de Welt. Een Mann in Indianertracht hett uns denn watt up ´ne Harfe vörspeelt, u.a. ok dütsche Seemannsleeder un denn hett he uns CD,s mit sine Musik verköfft. Up Rüggtour harrn wi noch lang dat Rauschen van de Watermassen in uns Ohren.

Fröhstück in`n Hotel

Avends sünd wi noch mit Jürgen sin Schweegersöhn (dütsche Vörfohrn) in eene Speelbank ween. Geld speel bi de Lüü woll kin Rull. Annern Dag wullen wi den „Itaipu“, den  Staudamm mit dat weltgröttste Kraftwark bekieken. Wi sünd an de Grenzfluss Panara langföhrt. Hebbt mal bi ´ne verlaten Indianersiedlung Holt maakt. Riepe Bananen eeten, uns Taxifohrer hett sin Kofferruum noch vull Bananen packt (he hett fiev lüttje Kinner to Huus). Denn hett he noch Scheetübungen mit sin Revolver maakt. Dat Land wurr einfach ünner Water sett ohn de Indianers to warnen!?! Disch un Stöhl stunnen door, as wenn se Hals över Kopp flücht sünd. Denn wieder na de Staudamm un dat Kraftwark. Brasilien un Paraguay hört door jeder to Hälfte dran. De Panara is jo ehre Grenz. Jedet Land hett negen  Siemens-Turbinen. Paraguay bruukt bloot Strom van eene Turbine, de övrige Strom  geiht na Brasilien. Man hett extra ´ne Plattform boot, un jeden Dag koomt door Busse mit Touristen ut aller Welt. Twintig Johr, van 1975 bit 1995, hebbt se an Staudamm un Kraftwark boot. Itaipu heet översett up de Guarani-Spraak „Singender Stein“. Annern Dag schull dat denn weller Richtung Heimat gohn. Dat schull mit´n Buss na Sao Paulo gahn. Namiddags üm veer schull de Buss van so´n Busbahnhoff affohren. Wennehr keem de Buss? Halv söven, dat is nix Neeis hier, wenn ünnerwegens nemelk maal een Leegt dör een Regengööt ünner Water steiht, mutt de Busfohrer töven, bit dat Water afflopen is. Dat kann woll maal twee Stünnen dürn. Nu föhrn wi denn jo Richtung Grenze, dat weer de Fluss Panara. Erst Passkontrolle un denn in Schritttempo över de Brügg, een Lastwagen an anner, mi wurr recht mulmig, hopentlik holt de Brügg stand. De Fluss weer woll so 80m  ünner uns. Ik hebb later aver noch nich hört, dat disse Brügg instött is. Na ja, wi sünd denn ok ja heel röver komem. Den Busfohrer harr neven sin Sitz ´n Schnellfüürgewehr hangen. Dat schall al vörkomem ween, dat Banditen in´n Urwald, woor wi ok jo dörföhrn sünd, ´n Seil över´t Straat spannt hebbt, de Bus anhollen un de Mitfohrers uträubert hebbt. Wi sünd de ganze Nacht dörfohrn, eenmaal hett he anhollen. Gegen Middag weer´n wi denn in Sao Paulo, dat harrn wi mit´n Fleeger kommoder hemmen kunnt. Gegen Avend seten wi in uns Flugzeug Richtung Madrid, nochmaal umstiegen na Frankfurt un denn mit´n Zug na Freesland.

Wi hebbt allerhand beleevt in de acht Daag.

Werner Götz

24.08.2012