Lisa ut uns Nahberskup

Lisa Grönefeld, uns Nahbersdochter, weer nu achtteihn old wurrn un ene bildhübsch Deern. Daar hebbt de groten Jungs bi uns in de School all van snackt. „De wordt na ehr Abitur seker een Modell“, hebbt se seggt. „De hett ja ene wunnerbaar proppere Figur!“ – Ja, dat stimmt, Lisa kunn sik sehn laten.

Ik as Bengel weer denn ok ganz Ohr, wenn de Öllern sik unnerhollen. Ik weet dat noch, as wenn dat güstern weer. Uns Papa un Hinrich Grönefeld stunnen s`avends an de Purten un snackten. Daar froog mien Papa: „Hinnerk, musst du denn ok s`avends mit de Flinte üm dat Huus lopen un de Bödels wegdrieven, de ja Lisa an de Haaren willt?“ „Da seggst du watt, Alfred, dat mag woll bold so wied wesen. Noch hebb ik se in Griff, un se hört up mi. Lang woll nich mehr. Na, dat weten wi ja van uns  ok,“ see Onkel Hinnerk, „daar kann een keen in verdenken.“

Kört Tied later weern Dischlers bi Grönefeld togang. De, de dat Seggen harr, mag woll de Mester ween hebben, is mi so upfallen, de harr bannig krumm Benen. Ik hebb mi al wunnert, wi een mit süchse Sävelbenen lopen kann, ohn in`t Tüdeln to komen.

Namiddags, ik schull jüst uns Papa holen, stunn he un Hinrich Grönefeld tohoop un snackten. As ik nahder bi keem hör ik Onkel Hinnerk noch seggen ….“mit de Ledder an`t Huus. Dat musst du di maal vörstellen! Ik bün da jüst noch achter kamen.“

In dissen Moment keem de Dischlers ehr Krummstevel över de Straat, lachde un see to Onkel Hinnerk: „So, Hinnerk, dien Fensters sünd nu bockfast! Nu schall daar woll noch ne Tied up hen gahn, bit dat du Opa wordst!“ Denn hebbt se all lacht. Ik in de Rieg mit – aver waarüm, daar bün ik eerst veel later achter komen. Nee, nee, disse ollen Kerls!

Hans-Joachim Kurrelvink
18.03.2016