De Sneei is witt wurden

In ole Tieden harr de Sneei overhoopt kin Farv un wull doch so geern een Farv hebben. Daar gung he hen un fraag dat Gras, of he de Farv grön kriegen kunn. Dat Gras lach hüm höhnsk ut un see, he sull man wiedergahn. 

Daar gung he hen un fraag dat Vioolke, of he de Farv kriegen kunn. Dat Vioolke lach hüm ut: „Gah man wieder.“ Nu gung he na de Rose, de Rose aber wull ok nich. Nu gung he’t Rieg lang na all anner Blömen, aber de wullen all nix van hüm weten – un all hebbt se immer lacht. 

Up’t Enn kummt he bi dat Sneeiklockje, man seggt ok: dat witte Wievke. Dat Sneeiklockje wull eerst ok nich. Nu wurr de Sneei ganz trurig: „Denn geiht mi dat ja jüst so an de Wind. De hett ok kin Farv un bölkt un blaast bloß un nüms kann de Wind seh’n." Nu erbarm sük dat Sneeiklockje un geev hüm sin Farv. So is de Sneei witt worden. 

Sietdem is de Sneei düll up all de anner Blömen un lett ehr verklömen. Bloß dat Sneeiklockje, dat is nie stiev van Koll, dat schoont de Sneei.

Karin Steiner  

28.12.2007