De Böskup van de Engel

Dree Dag all dürde de Störm. Van d´ Noordsee her bruust he over´t Land. Mit bannig mehr Kracht as de Störms in de Jahren daarvör. Van de lüttje Kark, nett achter d´ Diek, harr he dat halve Dack wegreten. Midden in de Kark steiht Water up d´ Footböhn. Dör de Locken in´t Dack kannst du de Hemel mit sien jümmer noch deep dunkel vörbisusende Wulken sehn. Un nu was all de darde Advent. De Dag, an de de Scholkinner dat Spööl van´d hillige Familie un hör Söök na een Platz in Bethelehem in d´ Gottesdeenst upföhren. All de Johren is dat so west.

Man upgeven dat is keen Option för de Lüü achter d´ Diek. Hör Leven lang sünd se de Gefahr dör de Nordsee, dör de Störms, dör dat Water, wennt. Respekt is daar, Angst hebbt see sük ofwennt. Und so kwemen de Vörstehers van d´ Karkengemeend all fröhmörgens tosomen, bekeken sük dat Wark un besloten:  Dat daa Water in uns Kark steiht, dat kann uns nich hinnern. Wi fiert, nett as we dat siet Jahren wennt sünd, de darde Advent mit dat Spill van de Kinner.

Tegen de Wind an röppt de grode Karkenklock en paar Stünnen later to d´ Gottesdeenst. Un daar komen ok al de Eersten. De Ollen mutten sük düchtig tegen de Störm stemmen. Van d´ anner Sied, Wind in Rügg, brusen dree Konfietjes up hör Rööd so flink na d´ Kark, dat se haast nich stoppen köönt. In d´ Kark sünd nich so vööl Lüü, as in anner Jahren. De een und anner mutt ok eerst tohuus sien Dack flicken of en umweihtem Boom biesied schaffen.

Man de Kinner van´t Krüppspill sünd all komen. In d´ School tegen de Kark, sammeln se sük und trecken de Kledage för dat Spill an. Dor word Jan to een Scheepker, Hinnerk - as in´t Johr daarvör ok -  to Josef, Lene, de all in d´ Middelschool geiht, spöölt weer de Maria, de annern sünd de Weertslü van Bethlehem, dree Jungs spöölt de Könige, een het haast de ganze Askkist van tohuus över sien Gesicht smeert, de lüttje Wichter spölen de Engels ut de Hemel. Mester Lange bekickt sük dat Wark. All sünd nu klaar, nu kannt´t  in d´ Kark gohn.

Twee Karkenvörstehers hollen de grode Döör tegen de Wind open. Van binnen is de Klang van d´ Örgel to hören. De lüttje Spölers van´t Krüppspööl gahn, as se dat al de Jahren wennt sünd,  dör de Middelgang na vörn in Richt up de Altarruum. Maria treckt hör Kleed en bietje na boven; Josef het sück vörbereidt, he is glieks mit Gummistevels komen, de annern sehn  to, dat se hör Foten nich natt kriegen. Jümmer vörsichtig üm de groode Waterpolen in d´ Middelgang umto. Dat schöölt se in´t Leven nich vergeten.

De Gemeen singt „Wie soll ich dich empfangen“, luud und dütelk tegen dat Brusen van de Störm an. Vörn sünd Maria un Josef all an´t Söken, waar denn een Platz is, waar dat Christkindje in disse Welt komen kann. Man van de Weertslüü hört se :“we hevt keen Platz“, ...“´t  is all vull mit anner Lüü“,...“so as ji utseegt?,...“ könnt ji denn betahlen?“. Nargens Bott för de hillige Familie. Achtern steiht een schitterig holten Schüür. In disse Schüür brengt Josef nun sien Froo, un daar kummt dat Kind ok all. Een Jung. De Gemeend singt „Halleluja“.

De Scheepkers, de stuuv tegen de Dööpsteen hör Lager upslahn hebbt, de seegt tomaal boven van d´ Kanzel een groot Lucht. De Schienwerfer daarvör het de Baas van´t Havenamt utlehnt. Daarvör steiht de lüttje Wiebke, dat Deern van Mester Lange, un schall de Lüü de Böskupp van Wiehnachten toropen. Man tegen dat Brusen van de Störm is se nich to hören. En tweede Versöök. Weer gahn hör Wöör in d´ Larm van de Störm ünner. Is de Störm weer machtiger worden? De Lüü denk an hör Husen, de Pannen up´t Dack, an de Bööm in d´ Tuun. Du kannst spören, wu benaut de een und anner word. Weer´t nich beter west, bi disse Weer tohuus to blieven?

Mester Lange geiht een paar Tree up de Trapp nah d´ Kanzel hoch. He leggt sien Hand um de Mund und röppt sien lüttje Deern to: „Du musst dien Satz bölken, bölken, anners versteiht di kieneen un da Spill geiht nich wieder“. Daar faat lüttje Wiebke hör ganze Mood un all hör Kracht tosomen und röppt, so luud as se kann „Weest nich Bang!“ - de Böskup van Weihnachten.

Dat Spill geiht wieder. De Scheepkers, de Könige, all komen se an d´ Krüpp. De Gemeend singt „O du fröhliche“, un du kannst haast hören, wu de een un anner Placken van´t  Hart fallt. Wat kann  uns de Störm andoon? De Bökskup van Wiehnachten laat we uns nich nehmen. Und de lüttje Wiebke mit hör hellblond Haar, mit dat witte Gewand  - nett as en richtige Engel. Dat Lucht, dat de Steern markert, schient dat nich as een Lücht van d´ Hemel van d´ Kanzel rünner? Luter und faster word dat Singen: “Welt ging verloren, Christ ward geboren“. Ok de lüttje Welt achter d´ Diek geiht nich verloren. Wi hevt wer Mood, disse malle Dagen dörtostahn. Nix kann uns uphollen, Wiehnachten so to fieren, as all de Johren sünner Störm. Nee, noch en bült deeper un moier as anners.

In all uns Angst und Sörgen, so belevt de Lüü in de Kark, in all dat Brusen van de Wind, röppt uns de Böskup van Wiehnachten to: „Wees nich bang“. Ut de Mund van een lüttje Wicht sünd disse Wör midden in dat Hart van uns Minsken fallen. In all wat benaut, so weten wi weer, bruken wi uns nicht van Angst ünnerkriegen laten. Nich van en Störm und ok nich van all dat anner Undöög in uns Leven.

Anneus Buisman
02.12.2021