Herzlich Willkommen!

Wiehnachtstied up Good Husum 

Min Kinner- un Wiehnachtstied up Good Husum kann ik min Leev nich vergeten, besünners deAdventstied. De Heerfroo up Good Husum harr immer een Hart för Kinner. Daar weer denn Natalie, Manfred, Liselotte, Erwin, noch een Erwin, Rüdiger, Walter, Karin und Hans-Peter und Regina. Fast elke Avend versammeln wi uns in ehr Bibliothek un hör`n uns de Advents- un Wiehnachtsgeschichten an. In`t Midd van ehr Bibliothek stunn ehr Schrievdisk, un över`t Schrievdisk hung all Jahr een Adventskranz so groot as een Wagenrad. Mit veeruntwintig Keersen – för elkeen Dag een Keers. An`t eerst Adventssönndag brann een Keers up de groot Kranz, dat wurr all Dag wat heller in ehr Bibliothek. Se harr so moi Märchenböker för uns parat un sünner Ruh un Rast lees se uns daarut för. Selten Advents- un Wiehnachtsleder hett se uns lehrt. Daarbi weer ok een old Scheepkerleed ut Schlesien:

Wat sall dat bedüden? Dat ward woll all Dag!
Ik weet doch wiss, dat geiht eerst up Middennacht.
Kiekt eben her, kiekt eben her!
Wu glennen de Steernkes, je länger, je mehr.

Drievt binanner, drievt binanner, de Schaapkes fürbaß.

Drievt binanner, drievt binanner, denn wies ik Jo wat:

Daar in de Stall, daar in de Stall,

kön`t een Wunner Ji sehen, drievt binanner doch mal.

Ganz van wieden hebb ik vörsichtig toluurt,

min Hart hett bi de Anblick vör Freid all hupft.

Een moje Kind, een moje Kind

liggt nu daar in de Krübb bi Esel un Rind.

Een grundgood Vader, de steiht ok mit darbi,

een ewigsmoi Jungfroo kneeit bi`t Kindje up dat Hei.

Um un um singt`s, um un um klingt`s,

overhoopt ganz kin Lucht, doch um un um lücht`s.

Dat Kindje, dat bevert vör Koll un vör Fröst,

ik doch mi: well hett dat denn bloß so verstött?

Hebbt wi vannacht, hebbt wi vannacht

för`t Kindje woll kin warmer Harbarg todacht?

So gaht denn hen un nehmt mit Lammer van`t Gras

un bringt för dat neje Christkindje ok wat.

Gaht bloß ganz sacht, gaht bloß ganz sacht,

dat Ji vör`t Kindje kin Rebullje mehr maakt.

Sinnig keem Nikolaus-Avend heran. Wedder seten wi ünner uns Adventskranz un lüstern spannend de Geschichten. Mit eenmaal wurr van buten een Fenster openloken un Nikolaus stunn daar mit`n leep groot Sack un fraag: „Sünd de Kinner all leev?“ Un wi repen as ut een Mund: „Jaaaa!“ Sin Roo stook he wedder in un faat na sin over de Maten groot Jutesack un kipp de doch glatt so över`t Fensterbank rin in`t Bibliothek. Oh, wat weer dat fein, wi kregen Geschenken van`t Nikolaus, dat weer doch in de slecht Tied na`t Krieg, aber de Heerfroo van Good Husum verwöhn uns. Se harr bi Nikolaus bestellt, dat in Husum bloß leev Kinner wohnt un he harr för elkeen een Geschenk. Wi all kregen ok een dicken Appel ut`t Appeltuun van`n Good Husum. Wi Kinner harr`n noch Stück of wat an`t Boom laten, in`t Harvst gungen wi faken los to Appels klauen. Wi hebbt de Appels in uns Büxpiepen van uns Trainingsbüx fallen laten un kunnen haast neet lopen. De Appels tüngeln üm uns Fesseln un bi elke Tree hauen se annanner.

Van Nikolaus bit Wiehnachtsavend weer noch dree Week Tied un wi öven een Wiehnachtsspöl, dat spöln wi an`t Wiehnachtsavend för uns Öllern, Grootöllern un all Mitbewohner van`t Good vör. Uns Heerfroo maak de Ziehharmonikadör tüsken`t Bibliothek un de good Stuuv apen un wi stunnen sotoseggen up`t Bühn, de dr egentlik nich weer, wi stunnen in`t Bibliothek un hebbt dat Krübbspöl vördragen. Daar weer Maria, Josef, dat Kind in`t Krübb, de hillig dree Könige Melchior, Balthasar un Kaspar. Ja, de Heerder nich to vergeten. Un midden in`t Spöl an`t Wiehnachtsavend – ik weer in dit Jahr Maria – keek sük een lütt Heerder hülpsökend na mi üm un meen ganz hibbelig: „Ich muss Pipi.“ Weg kunn he hier nich. Na dat vördragen Stück weer denn sin Büx natt, de Footdeel haar ok wat afkregen.

Aber, na uns Wiehnachtsspöl keem dat Goodmaken: de Keersen an de groot Dannenboom in`t Stuuv brannen un in`t Boom hung för elkeen an`t Heilig Avend een Packje mit`n lütt Gaav. Oh, wat weer dat fein, dat vergeet ik min Leev nich. Wi sungen all van Harten froh uns Wiehnachtsleed:

O Dannenboom, o Dannenboom, du driggst völ gröne Twieg.

Den Sömmer, den Winter, dat duurt de leeve Tied.

O Dannenboom, o Dannenboom, du driggst völ gröne Twieg.

Waarum sall ik nich gröönen, wo ik doch gröönen kann?

Nich Vader, nich Mudder, de hebbt daar wat an daan.

O Dannenboom, o Dannenboom, du driggst völ gröne Twieg.

Un de daar wat an daan hett, dat is de leeve Gott,

in`n Sömmer, in`n Winter, versorgt he mi gliek good.

O Dannenboom, o Dannenboom, du driggst völ gröne Twieg.

Karin Steiner

19.11.2007