De Schoopbock
Die Schreibweise des Autors wurde unverändert übernommen
As ik lütt weer, harrn mien Oma
un Opa in Neenste, wo ik boorn un opwussen bün, en Tiet mol en Schoop. Dat
Schoop kunn bi uns Nover in de Weid lopen, wi harrn towenig Gras an`n Huus. In
de Weid lööp ´n Köppel Schoop un en Schoopbock. Ik much dissen Bock geern, he
harr mi dat andoon. De Schoopbock grient foorts wann he mi sehg un töövt af, ik
schull an Tuun rankomen. Wi harrn ümmer veel Spooß. Ik harr em foken argert,
den Kruuskopp gefüll dat. Meist leep dat so af: Wann de Bock mi spitzkreeg keem
he dicht an den Weidtuun ran. An de anner Siet stünn ik mit en lütten Stock, wi
spelen Schoopskopp. Mit mien Stock weer ik bi em an`n Kopp togang un heff em
argert. De Bock hett ümmer fein mitspeelt. He güng en beten trüchoors un möök
en kotten Satz mit sien Bregenkassen vöran un keek mi stuur an. Wi kunnen us
tegensiedig nix doon, de Tackeldroht weer twüschen us. Mi lacht dat Hart, over
de bockige Kruuskopp weer nich best stellt. Bether harr ik ümmer wunnen bi dat
Schoopskoppspelen. Wann ik mit em an`n spelen weer un he konter, denn kunn ik
in sien Schoopbockgesicht, ut sien Ogen, nix rutkriegen. Ik kunn dor nich
achterkomen, wat de sik in den Ogenblick för Gedanken över mi möök.De
Schoopbock vertöög keen Mien. Dat sehg over blots so ut, ik heff dat löter dull
markt un dat ok begrepen. Schoopböck sind slau in`n Kopp, man seggt to Unrecht
de Schimpwöör „Schoopskopp“ orrer „Blöde Schoop“.
Een goden Doogs güngen mien Oma
un ik no`n Ovendeten los, wullen us Schoop von de Weid holen un bi us in`n
Stall bringen. Wi möken de Poort open un locken us Schoop. Mien Schoopbock keek
von wieden to un harr sik al wat utdach. De Slaukopp harr al op us töövt, woll
ok mol ´n Stich kriegen un gewinnen. Wi harrn us Schoop un wullen ut de Weid.
Nu güng dat allens fix, de Bock wrangel sik achterran mit dörch de Poort. He
nehm „Revange“ von us Schoopskoppspelen, dat weer schruterig för us. Mien Oma
harr dor jo nix mit to doon, mit sien Dassel gnucke he ehr toeerst een. Oma
leeg lang op`n Puckel in`n Groben un heel ehr Benen hooch. Ik wull mien Schoop
redden un harr den Strick to packen, nu keem ik ran. Dat Oos gnuff mi een, harr
en verflixt harden Döötz. Ik güng koppheister, leeg ok in`n Groben, dicht bi
mien Oma. De Schoopbock schüttkoppt, stünn boven an`n Groben, knippöögt mit
sien Ogen un keek us an. De Bock sehg heel anners ut, harr mi dücht so`n
Grienen in`n Gesicht. He frei sik, dat kunn ik düütlich sehn. Ik dach noch so
bi mi, wat is dat blots för`n wedderlichen Schoopbock, he harr us böös
ramponeert. Wi weern verdattert un kopploos, rappelten us op, harrn Angst ut
den Groben ruttokomen. De Kruuskopp harr en Insehn mit us, hett woll bi sik
dach: „De beiden Minschenkinner heff ik dat mol geven“. Oma un ik sind mit us
Schoop ganz bedrüppelt no Huus togen. De Schoopbock hett us dorbi nokeken mit
sien gräsig Siegergrienen in`n Gesicht. Ik heff löter keen Schoopskopp mit den
ruppigen Buttkopp wedder speelt.
Wilhelm Kappelmann
24.08.2012
|
