Mi un mi un mien un dien

Mi un mi un mien un dien

As ik na de School keem, kunn ik blots Plattdütsch snacken. Ik kunn „mir un mich“ absolut nich utnanner hollen, ik harr grode Schereree daarmit. As ik dat nich begriepen kunn, hebb ik mi sülvst tröst: „Wilhelm“, hebb ik to mi seggt, „wenn du „mir un mich“ nich utnanner hollen kannst, is dat nich slimm.“ De Hauptsaak weer, dat wüß ik ja, sük frömd Good anegen, up dütsch seggt man hüt daarto klauen.

Eenmaal harr de Schoolmester in mien Tügnis sogar rinschreven: „Versökwies versett in den negsten Jahrgang“. Dat steiht bi mi in hoogdütsch daarin. He weer een Studerten, müss ja slau wesen. He weer een Hoogdütschen ünner uns plattdütsch Kinner. Mi wunk he ja mit`n Tuunpahl, he müss sük afmöhnen un mi dat bibögen. Dat weer nich mien Saak, sunnern sien Saak. De Schoolmester hett mi dat verklütstückt, dat weer nich vergevens, un ik hebb dat begrepen. Man good, sünst weer ik daarmals ja een Jahr umsünst rümlopen.

Wilhelm Kappelmann

21.09.2010