wedder Sömmerschlussverkoop. Överall leest man up engelsk „for sale,“ as wenn

se keen Dütsch mehr verstahn köönt. De Priese worden rünnersett. De Breevkasten

sind vull mit Prospekten. Man kann wedder beobachten, wenn de Froons an de Tüügladen

vörbi gaht, dat se ohn to köpen de Kleeder mit de Hand anfaht. Dat is nu mal

so, dat doot se ohne natodenken. Wenn aver Schlussverkoop is, möt se los. Heet

ja: „Kleider machen Leute!“.  Man moot ja

antrecken wat modern is. Mehr

un mehr staht aver de Laden’s in de Stadt leer, wiel man bi de Inkoopcenter

de Schoohladen, de find man noch in de Stadt. Keerls bruukt nich veel Schooh.

Een Poor, de se ümmer antreckt, een Poor vör Sündags, Gummistevel un Huusschooh,

dat genügt. Froons aver, de koopt gern moderne neei Schooh, dat is ja bekannt.

Öfters ok mit dünne, grode Hacken, sücht ut as wenn se up Stelzen gaht. An

junge Deern wull in een Schoohladen Verköperin weern. Meen de Chef: „Wenn Se

Schooh verköpen willt, mööt Se vör allen jümmer höflich wesen to de

Kunden. Wenn’t geiht, ümmer eerst de düürsten Schooh anbeden, de sitt meestieds

 besünners good, denn eerst de billigen.

Wenn de denn drückt, kööpt se doch düren Schooh, ok wenn se nich soveel utgeven

harr he ehr anwiest, kummt door ne feine Dame rin. „Ich hätt gern ein paar

Schuhe.“ De Deern fragt na Grött von ehr Schooh un holt poor feine moderne

Schooh rut un helpt ehr galant bi’t antrecken. „De passt ja prima, wat köst de denn?“ „260 Euro, de sind ut Krokodeelsledder.“

„Nee,“ meen de Froo, „soviel wollte ich nicht ausgeben.“  Se hett denn noch een Reeg von Schooh antrucken,

aver de düüren seten doch besünners good. Door froog de feine Dame: „Ich habe

nur 50 Euro dabei, kann ich die anzahlen?“ „Natürlich,“ meen de Deern, pack ehr

war ich,“ froog se ehrn Chef?  „An un vör

sik good, aver de düüren Schooh un bloot 50 Euro anbetahlt, ik kenn de Froo

nich, de kummt bestimmt nich wedder.“ „Morgen schon,“ meen de Deern, ik bün

doch nich dumm, ik heff ehr twee linke Schooh inpackt.“ Prima